Пах далікатны
дзікатраўя
ў зялёных гушчарах
лугоў.
Я павітаюся
з вятрамі
ды развітаюся
з тугой.
У пустазеллі
лінчавалі
рамонак белы
асаты.
Сцяжынку ўсю
пралычавалі
падземцы –
рупныя краты.
Віхурна
выбіўся ля сцежкі
блакітны
жвавы крамянёк
з вясёлай,
радаснай усмешкай –
да болю родны
васілёк.