Шкада разбітых мар… На цёмным дне жыцця
Блішчаць яны маркотна,
быццам зоры.
Шкада мінуўшых дзён…
Бяздольнае дзіця,
Я не правёў вас вольна
на прасторы.
Без мэты не прайшлі. І
цяжка ўспомніць мне,
Што не зыймаць вас
болей на паперы,
Што вы нішто, што вы
прайшлі, ва сне
Без гонару, без працы
ды без веры.
І годы праляцяць, і
згіне след па іх,
Як гіне след ў густым
тумане ночы,
І вечнасць не аддасць
часінаў дарагіх,
Не ўбачаць іх мае
навекі вочы.
А ўсё ж такі я жыў,
хоць сумны як пясняр,
Любіў адну, яна мяне
любіла…
Шкада мінуўшых дзён…
шкада разбітых мар…
Іх верне мне сырая
маць-магіла.