Раніцай сабраўшыся ў гаражы, хлопцы наперабой, адзін перад другім, успаміналі, што ў іх адбылося “пасля учарашняга”.
-
Мая прамаўчала, але кішэні ператрэсла, цяпер “голы васэр”, – пачаў Вацэк
Прылепа.
-
Казаў табе, аддай заначку мне. Мая ніколі па кішэнях не шнырыць, - азваўся
Мірон Макарэц.
-
Правільна, твая не трасе кішэняў, ды ты сам наўрат ці данёс бы грошы да дому.
Паміж
сябрамі ўзнікла “пікіроўка” словамі – хто каго ямчэй “падколе”.
-
Няма нам пра што пікавацца, - прабурчэў Мацей Савіцкі.
- Э,
паслухай, а чаго ты такі нямоглы, - пераключыўся на Мацея Вацэк, - хіба ўсю ноч
не спаў.
-
Ды не, справа ў тым, што наждака не маю.
-
А прычым тут наждак, - спытаў Мірон.
-
А пры тым, што пілаваць, ім хутчэй і зручней,
чым
напільнікам.
-
Мацейка, не гавары загадкамі. Раскажы ў чым
справа, а
мы паслухаем, - адчуўшы “сенсацыю” падлабуніўся да Мацея Вацэк.
-
Ат, хіба вы не ведаеце маю “змяю”. Учора ўвечары, “пасля гэтага”, я адчыняю
дзверы ў кватэру, а яна да мяне з кіпцюрамі да твару. Во, бачыце, і адмеціну
заставіла, - Мацей крануў абдзертае вуха. – Як пачаў я ёй спілоўваваць
напільнікам, уручную, яе манікюр, то нейкі час верашчала, а потым супакоілася.
Вось да двух гадзін ночы і правалэндаўся. Пагэтаму і не выспаўся.
- А
як у цябе справы, Яша, - звярнуўся да Яшкі Арцюха нехта з прысутных, - учора
“хмяльнога” піва не купляў?
-
А дзе ж яго купіш, калі вы без мяне ўчора ўсё
аформілі.
-
Што гэта за піва такое “хмяльное”? – спытаў
Максім. Ён толькі ўчора ўладкаваўся на працу ў
гараж і не ведаў усіх шафёрскіх “прыколаў”.
-
Хадзі да мяне, раскажу, - азваўся з-пад машыны, якую рамантаваў, Мірон Макарац.
– Тыдняў два таму назад, пасля работы, мы вырашылі трошкі “пасядзець”. Прычына
знайшлася, знайшлося і “гаручае”. І вось, калі ў нас засталося зусім нямнога, з
рэйса прыехаў Яшка Арцюх. Мы яму прапанавалі, але ён спачатку адмовіўся. Баяўся
сваёй “кобры”. Мы пачалі ўгаворваць. Яша згадзіўся.
-
Толькі сядзець з вамі не буду. Наліваеце шклянку “пад рубчык”, глыну і пабягу
да дому, можа не пазнае.
Так
і зрабілі. Яшка сербануў паўнюткую шклянку, кінуў у рот скрыглік сала с хлебам,
паклаў у кішэню бутэльку піва, якую прывёз з сабою і рушыў да дзвярэй.
-
Яша, а можа яшчэ? - прапанаваў нехта.
Яшка, трымаючыся за клямку
прыпыніўся на
хвіліну, потым вярнуўся да стала, глынуў яшчэ
такую самую дозу і подбегам падаўся да дому.
- Ну
хоць адзін раз вярнуўся як чалавек, - здаволена сустрэла яго жонка. – “Поле
цудаў” пачынаецца. Ідзі глядзі і будзем вячэраць.
-
Я піва бутэльку прынёс, можа будзеш? –спытаў
Яша.
-
Ды не. Ідзі глядзі тэлевізар і пі сваё піва.
Хуценька разбуўшыся Яшка ўключыў
тэлевізар,
сеў на канапу і, прапанаваўшы Якубовічу тост,
выпіў бутэльку піва.
Калі
праз нейкі час жонка намагалася паклікаць Яшу, які вярнуўся з работы “Як
чалавек”, вячэраць, гаспадар быў “ніякі”. Так на канапе і праспаў да раніцы.
- Ну
бабанькі, не ведаю, што за піва цяпер прадаюць. Мой учора бутэльку як выпіў,
дык ледзь на раніцы дабудзілася, - расказвала на рабоце Яшына жонка на наступны
дзень.
І
ужо ў каторы раз, усе хто быў у гаражы зайшліся вясёлым рогатам. Здаецца пэўна,
што праз нейкі час, тут народзіцца чарговая байка пра “наждак”.
Красавік 1999 год