Бераставіцкая “Канцона”,
Спляценне
дзіўных галасоў.
Цячэ
мелодыя так сонна
Прывідамі
вясновых сноў.
Збягаюць
гукі ручаямі
У русла
песеннай ракі,
І пырхнуць
ноты салаўямі
Ля пышнай
засені ракіт.
Трапечуць
ноты жаўрукамі
У сінявокай
вышыні,
Недасягальныя
рукамі –
Душою
толькі ўспрымі.
Калейдаскопам
пералівы:
То горне
радасці наплыў,
То ціхай
хваляю тужліва
На сэрца
коціцца матыў.
Мінор
змяняецца мажорам,
Зазвоніць
песня серабром,
Калышацца
лагодным морам,
Ракоча
першым майскі гром.
Нібыта ў
чоўне я Ясона
Плыву пад
ветразем вякоў –
Бераставіцкая
“Канцона”
Хвалюе зноўку землякоў.
Акроплена
вадой свянцонай
З
Бераставіччыны крыніц.
Непараўнальнае
“Канцоны”
Хай спеў не
ведае граніц.